سراي بي دل

در قديم راهنماى كاروان ، كيسه كاهى را همراه داشت تا اگر راه اشتباه رفت ، بتواند مسير كاه ريخته را بازگردد كه به او "كاه كشان" ميگفتند. معروف است كه  "كهكشان" مسير كاه ريخت توسط خدايان آسمان است ...     این همه کاه ریختی توو سرنوشتم منم فقط ، ز راه ِ تو گذشتم یه عمره راه میرم و مقصدی نیست خسته شدم از ره و باز نشستم این همه شب ابری شده آسمون خندیدی با هر دفعه ای شکستم یه بار بیا خنده رو بس کن ولی بلند کن از زمین ... بگیر تو دستم تا نوک کوهت اومدم ، نبودی از اون طرف راهی ِ دشت ِ پَستم چشام دیگه سو ندارن ، اون بالا کاری نداری به چشای بستَم؟؟ داره میگه شیطون رونده ی تو نا امیدش کردم و ...ناز شصتم   حبیب اوجاری ۱۳۹۶.۷.۲۸   نوشته شده در جمعه بیست و هشتم مهر ۱۳۹۶ساعت 20:22 توسط حبیب اوجاری| | سراي بي دل...

  خدا همواره هست با من به سان  آن رگ و گردن نمی بیند ولی آیا ؟ که چوون ، هی می کنند با من؟ که گاهی میزنم بر سر و گاهی میدرم پیرهن هزاران غنچه از عشق را لگد مال کرده اند در من اگر کفر گفتم و دیدی تو بگذر زین خطا از من خدایا جز تو ام دیگر ندارم و مونس و مأمن...   حبیب اوجاری ۱۳۹۶.۸.۱۱   نوشته شده در یکشنبه چهاردهم آبان ۱۳۹۶ساعت 20:6 توسط حبیب اوجاری| | سراي بي دل...

سراي بي دل...